ΔΕΘ-είτε+φύγαμε !!!…

Μιας και διανύουμε ημέρες Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη, δεν κρύβω ότι μου δημιουργήθηκε ένα είδος νοσταλγίας. 
Ξέρω ξέρω, οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, όσοι μάλιστα ζείτε την καθημερινή τρέλα της πόλης μας και δεν είστε πάνω από τα τριάντα, μάλλον με θεωρείτε εγκεφαλικά πειραγμένη. Και με το δίκιο σας… 

Για μένα η Έκθεση ήταν το μεγάλο πανηγύρι που όριζε το τέλος των καλοκαιριών διακοπών και την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Με θυμάμαι στημένη πριν από το κουλουάρ, ανυπόμονη να ανοίξει μόλις εισάγω στη σχισμή τη μεταλλική χρυσομπρούτζινη μάρκα. 
Η περιήγηση στον χώρο της έκθεσης ήταν σχεδόν τελετουργική. Εν τάχει ξενάγηση στα περίπτερα, με απαραίτητο πέρασμα από το Αμερικάνικο όπως το λέγαμε, πιτ στοπ σε κάποιο από τα κυλικεία για να εφοδιαστούμε οικογενειακώς το παραδοσιακό «εκθεσιακό» μενού, που περιελάμβανε σάντουιτς με λουκάνικο και μπύρα, και μάλιστα μαύρη. Η βραδιά κορυφωνόταν με παραλήρημα στα παιχνίδια του Λούνα Παρκ, που κάθε χρόνο μεταφέρονταν από τη Σαλαμίνα και στήνονταν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο θερινός κινηματογράφος, το Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο και το πάρκινγκ. Τι άλλο να ζητούσε ένα παιδί! Σαφώς αγνοούσα τον πραγματικό χαρακτήρα της Έκθεσης και μάλλον χαιρόμουν γι’ αυτό. 

Τα τελευταία, πολλά χρόνια η λειτουργία της ΔΕΘ ταυτίστηκε στις συνειδήσεις με πολιτικές εξαγγελίες, πολιτικούς «οραματισμούς», προγραμματικές δηλώσεις και κουραφέξαλα ανεκδιήγητων πολιτικάντιδων. Οι κατά καιρούς δημοσιολόγοι, ελλείψει σημαντικών ειδήσεων, με το πες πες και το γράψε γράψε, κατάφεραν να μεταλλάξουν τον χαρακτήρα της μεγάλης εμπορικής εκθεσιακής αυτής εκδήλωσης και να την καταστήσουν σε σκηνικό του πολιτικού τσίρκου που περιοδεύει με ιδιαίτερη αποτυχία εντός και εκτός χώρας. 

Διαβάζω για στρατιές αστυνομικών που ανηφορίζουν, για επιστράτευση ελικοπτέρων, αρμάτων μάχης, πεζοναυτών, ειδικών δυνάμεων, προκειμένου να υποδεχτούμε τον Ρομπέν των χαζών, που έρχεται θριαμβευτής να μοιράσει χρήμα από τα διακόσια σαράντα τόσα εκατομμύρια του διαγωνισμού των καλλιστείων καναλαρχών,  και ένα μεγάλο μάτσο μνηστήρων, επίδοξων αρχόντων και άχρηστων παρατρεχάμενων. 
«Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τις πρόσφατες εκθεσιακές διοργανώσεις, το οποίο ξεκάθαρα και επιθυμώ να ξεχάσω ότι συνέβαλε στην εκλογική επικράτηση του μεγαλύτερου πολιτικού φιάσκου της μεταπολίτευσης.  
Τα εγκαίνια δυναμιτίζουν πια έντονα το κλίμα της πόλης, με ετοιμοπόλεμους αγανακτισμένους από τη μια και αδικημένους μαχητές υπέρ των συμφερόντων της πατρίδας από την άλλη. Οι Θεσσαλονικείς εγκαταλείπουμε και αναμένουμε τον επίλογο του Δράματος, ώστε να επανέλθουμε στους ανησυχητικά ήρεμους ρυθμούς μας. Η Θεσσαλονίκη είναι πόλη ερωτική, ας μη το λησμονούμε! 

Είναι κρίμα και αμαρτία να επιτρέπουμε να αμαυρώνουνε το προφίλ της πόλης μας με προσθαφαιρέσεις προσωνυμίων, που τις προσδίδουν πολιτικά βάρη, εθνικές ευθύνες και στρατηγικούς ρόλους. Φτάνει που την ταλανίζουμε μόνοι μας, από τον πρώτο ως τον τελευταίο πολίτη. Αφήστε που αυτή η εξαγγελία, περί ίδρυσης N.2 πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη με γεμίζει άγχος και ταραχή, όπως όλες οι τολμηρές, μη κομματικές και ανυστερόβουλες πολιτικές πράξεις. 

Εναποθέτω τις ελπίδες μου για μια πετυχημένη διοργάνωση ΔΕΘ φέτος στις τεταμένες σχέσεις της κυβέρνησης με τα μετεξεταστέα κανάλια, στα μουτράκια που κρατούν οι (πρώην;) ιδιοκτήτες των (πρώην;) καναλιών στον  Παππα-τηλε-Φλέσσα και στην ανικανότητα της κρατικής τηλεόρασης να ενεργήσει ως τέτοια. Άρα, λιγότερη προβολή, περισσότερη αλήθεια, περισσότερη ουσία, περισσότερη ηρεμία και πολύ πολύ λιγότερη ανοησία. Ίσως έτσι η Θεσσαλονίκη και οι θεσσαλονικείς αποκτήσουν τη χαμένη τους «εκθεσιακή» αθωότητα.
Άννα Παπαδοπούλου

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Νεότερη Παλαιότερη