ΑΠΟΛΛΩΝ 2310828642
ΑΥΡΑ 2310454525
ΕΛΛΗΝΙΣ 2310292304
ΝΑΤΑΛΙ 2310829457
ΠΑΝΟΡΑΜΑ 2310346720
Έχουν πολλούς εχθρούς: από τις κακές καιρικές συνθήκες και τις διαδηλώσεις μέχρι το στίβο, το ποδόσφαιρο, τα μεγαθήρια με τις τεράστιες οθόνες και τα ...
εφέ και τις συναυλίες. Όμως τα όπλα των θερινών σινεμά είναι μοναδικά: γρασίδι, φυτά, ποτά, ουρανός, νοσταλγία και… παντελής έλλειψη απαγόρευσης καπνίσματος!
Κέντρο και περιφέρεια
Στη Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή λειτουργούν έξι θερινοί κινηματογράφοι και τρεις περιφερειακοί. Οι «κεντρικοί» είναι:
«Άλεξ», στη διασταύρωση Ιασονίδου με Ολύμπου. Παλιός κινηματογράφος, είχε κλείσει και ξανάνοιξε πρόσφατα. «Απόλλων», στη Σχολή Τυφλών, «Αύρα», στην Καλαμαριά, «Ελληνίς», απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, «Ναταλί», στην παραλία στο ύψος της Παλιάς Ηλεκτρικής Εταιρείας.
Οι «περιφερειακοί» είναι το Panorama, η «Θερμαΐς» στη Θέρμη, το «Άλσος» στις Συκιές, το «Τζένη Καρέζη» στην Πολίχνη και ο «Σινέ Παράδεισος» στη Νεάπολη.
Από τα 100.000 στα 20.000 εισιτήρια
Σήμερα ένας θερινός κινηματογράφος κόβει από 12.000 μέχρι 15.000 εισιτήρια, ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει τις 20.000. Η λειτουργία των χειμερινών και το καλοκαίρι κόβει πολλές χιλιάδες εισιτήρια, καθώς οι πρεμιέρες του καλοκαιριού γίνονται κυρίως στους χειμερινούς. Κάποτε οι θερινοί έκοβαν αστρονομικά νούμερα εισιτηρίων: Ένα πολύ μέτριο καλοκαίρι σήμαινε 40.000 εισιτήρια, ένα καλό 80.000, ενώ υπήρχαν και σεζόν που ένας και μόνο κινηματογράφος έκοβε 100.000 εισιτήρια!
Παλαιότερα, που δεν ήταν σύνηθες για το Χόλιγουντ να βγάζει τα blockbuster (τις ταινίες των πολλών εισιτηρίων) το καλοκαίρι, οι θερινοί της Θεσσαλονίκης προτιμούσαν να βγάζουν κυρίως παλαιότερες ταινίες. «Ο κόσμος προτιμούσε τις περιπέτειες και τις κωμωδίες, που ήταν στο 85%-90% της θεματολογίας των ταινιών των θερινών κινηματογράφων», τονίζει ο κ. Δερμεντζόγλου. «Άρεσαν πάρα πολύ οι ταινίες 20 ή και 30 ετών ακόμη. Για παράδειγμα το 1971 στο ‘Αμιράλ’ προβλήθηκε με τεράστια επιτυχία ο ‘Πολίτης Κέιν’, ταινία του 1941! Την ίδια χρονιά στο ‘Ιντεάλ’ το ‘Με διπλή ταυτότητα’ του Μπίλι Γουάιλντερ έσπασε ταμεία. Ήταν ταινία του 1944».
Στα θερινά σινεμά συχνά ανασύρονταν παραγνωρισμένες ταινίες του χειμώνα. Το χειμώνα του 1976 για παράδειγμα το «Αφεντικό του Κλαμπ νούμερο 1», ένα υπαρξιακό φιλμ νουάρ με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, είχε πατώσει στο «Ανατόλια». Ε, λοιπόν, το καλοκαίρι στο «Φάληρο» έκοψε 6.000 εισιτήρια! Ήταν πολύ καλή η έμπνευση να βγει στο θερινό.
Ο κ. Δερμεντζόγλου θυμίζει στιγμές δόξας για τα θερινά σινεμά. Τις ουρές για το «The Heat» του Στίβεν Φρίαρς στο Φάληρο. Τον κόσμο να περιμένει με τις ώρες να δει το «5ο Έγκλημα» με τον Φράνκο Νέρο στο «Ναταλί». Ο κ. Ράπος του «Ναταλί» θυμάται το σεισμό που προκάλεσε το «Σεισμός στο κρεβάτι μου» με τον Αντριάνο Τσελεντάνο στα τέλη των ’70’ς.
Πλέον τι χρειάζεται, για να γνωρίσουν και πάλι άνθηση οι θερινοί κινηματογράφοι; «Έμπνευση», λέει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου. «Θα ήταν ωραίο να υπήρχε έμπνευση. Το θερινό σινεμά είναι μέρος της παράδοσής μας. Θα μπορούσαμε να το δούμε με μεράκι. Να σκύψει η πολιτεία με σεβασμό και να το βοηθήσει».
απο την Μακεδονία