(«Essential Killing»)
Σκηνοθεσία: Γέρζι Σκολιμόφσκι
Παίζουν: Βίνσεντ Γκάλο, Εμανουέλ Σενιέ
Ενας Αφγανός συλλαμβάνεται στην έρημο, βασανίζεται και...
δραπετεύει κατά τη μεταφορά του. Σ' ένα χιονισμένο τοπίο μιας άλλης χώρας αγωνίζεται για την επιβίωσή του...
Τρομαγμένος. Πολύ. Τρέχει να κρυφτεί κάπου στα έγκατα της αφγανικής ενδοχώρας. Δεν τον κυνηγούν, μια αναγνωριστική περίπολος είναι, αλλά αυτός είναι βαριά οπλισμένος. Δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτόν -αν είναι ένοχος, πολεμιστής, φανατικός ή απλώς ένα φοβισμένο αγρίμι. Σκοτώνει μόλις πάνε να τον ξετρυπώσουν, τον καταδιώκουν, τον πιάνουν, τον μεταφέρουν με αεροπλάνο σε μια παγωμένη χώρα, τον βάζουν σ' ένα κονβόι φορτηγών, γίνεται ατύχημα, το σκάει, πάλι κυνηγημένος, πάλι τρομαγμένος, πάλι μόνος. Φυγάς μέχρι το τέλος...
Η ταινία του Γέρζι Σκολιμόφσκι έπεσε με θόρυβο στα κανάλια της Βενετίας, κατά τη διάρκεια της περσινής Μόστρα και ταρακούνησε βολικές βεβαιότητες: ένας Ταλιμπάν που δεν είναι ακριβώς θύμα ούτε ακριβώς θύτης. Μια καταδίωξη που δε δικαιώνει από μόνη της το φυγά. Και, κυρίως, ούτε ίχνος ωμής καταγγελίας, πολιτικάντικου αριβισμού ή κινηματογραφικής μισαλλοδοξίας. Χωρίς σχεδόν λόγια, με μονάχα σκόρπιες, περίπου ακατάληπτες φράσεις σε πολλές γλώσσες (από παστούν και αγγλικά μέχρι ρώσικα) και με μια μοναδική αίσθηση ουμανισμού, που όμως δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο, αλλά με την κατάσταση. Ο βραβευμένος Πολωνός σκηνοθέτης μιλάει για το σύγχρονο άνθρωπο της φυγής (από το μετανάστη και το φυγά μέχρι και τον αυτοεξόριστο), με εικόνες αντιστικτικές, πανέμορφα φυσικά τοπία, εικόνες γαλήνης που μεταφράζονται σε απειλή και αγωνία για τον Αφγανό φυγά.
Κι έτσι, με τα κλασικά αφγανικά γένια και τον τρόμο (;) στο βλέμμα, πού να σκεφτείς πως στο πρόσωπο του Μοχάμεντ βλέπεις τον Βίνσεντ Γκάλο (ένας από τους πολύτιμους ηθοποιούς του σημερινού σινεμά) σ' έναν ακόμη απόλυτο ρόλο; Ο Σκολιμόσφσκι -όταν σκέφτηκε την ταινία, διαπιστώνοντας πως πολύ κοντά από το σπίτι του στην Πολωνία περνούσε η κρυφή γραμμή μεταφοράς των κρατουμένων Ταλιμπάν- έφερε στο μυαλό του αμέσως τον Γκάλο, που τον είχε δει στο «Tetro» του Κόπολα και, απ' ό,τι φάνηκε, έκανε εξαίρετα...
Αυτό, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως, ενώ αυτή η ιστορία στα χέρια κάποιων άλλων εύκολα θα γινόταν καταγγελία, πολιτική δήλωση και φιλελεύθερη διακήρυξη, στη διαχείριση του Σκολιμόσφσκι μετατρέπεται σε μια ελεγεία για την ανθρώπινη ύπαρξη, σε μια εντελώς σωματική (και τι δεν παθαίνει το σώμα του Γκάλο) «θυσία» ενός ανέστιου κι ενός φυγά. Ναι, μια ταινία των καιρών μας...
Οι υπόλοιπες ταινίες πρώτης προβολής
«Transformers 3»
(«Transformers 3: Dark of the Moon»)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μπέι
Παίζουν: Σάια Λεμπέφ, Ρόζι Χάντινγκτον - Γουάιτλι, Πάτρικ Ντέμπσι, Τζον Μάλκοβιτς, Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, Τζον Τορτούρο
Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης κρύβει μια ακόμη απειλή για τη Γη: είναι ορμητήριο των Ντισέπτικονς, των κακών ρομπότ. Ευτυχώς, υπάρχουν τα καλά ρομπότ, οι Οτομποτς και... η ανθρώπινη θέληση...
Εντάξει, μην περιμένετε θαύματα από μια ταινία που δε θέλει να είναι τίποτε περισσότερο από ένα αξιόπιστο action movie. Ωστόσο, λίγο οι επιδιώξεις των σεναριογράφων ν' αποκτήσουν βάθος οι χαρακτήρες (καλά, μη φανταστείτε τίποτε... χαοτικό), λίγο μια δομή της ιστορίας που επιτρέπει και σε θεατές που δεν ξημεροβραδιάζονται στις κονσόλες των βιντεογκέιμ να την παρακολουθήσουν και αρκετά ένα 3D που, επιτέλους, δικαιώνει την ύπαρξή του, κάνουν αυτό το τρίτο μέρος ενδιαφέρον στο είδος του.
Ο Μπέι, φυσικά, όπως μας έχει συνηθίσει σε όλες του τις ταινίες, βάζει τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό και, ως εκ τούτου, οι εντυπωσιακές σκηνές γεμίζουν τα μάτια και... βουλώνουν τ' αφτιά. Για να μη σας κρατάμε σε αγωνία, θα σωθεί και πάλι η Γη, μην ανησυχείτε! Κι επίσης η αυταπάρνηση και ο παγκόσμιος πατριωτισμός εξακολουθούν να είναι αμερικανικές αρετές...
«Το σχέδιο του Χένρι»
(«Henry's Crime»)
Σκηνοθεσία: Μάλκολμ Βένβιλ
Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Βέρα Φαρμίγκα, Τζέιμς Κάαν, Πίτερ Στορμάρε
Με την αποφυλάκισή του, ο Χένρι, νυχτερινός εισπράκτορας ενός σταθμού διοδίων που είχε καταδικαστεί για ληστεία για την οποία δεν είναι υπεύθυνος, αποφασίζει να διαπράξει τελικά τη ληστεία για την οποία φυλακίστηκε. Για να το κάνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να... πρωταγωνιστήσει στην παράσταση του «Βυσσινόκηπου» του Τσέχοφ!
Αυτού του είδους οι ταινίες είναι πάντα μεγάλες χαμένες ευκαιρίες. Σε πρώτο επίπεδο μια ρομαντική κωμωδία, στο βάθος λίγο πικρούτσικη κομεντί, στο τέλος ένα υποδόριο κοινωνικό σχόλιο που ποτέ δεν έγινε ολοκληρωμένα. Ενώ ο Χένρι, ένας ήρωας που ξεκινάει από την αφελή αθωότητα, περνάει στην εκδικητική κακότητα, για να βρει τελικά το δρόμο του μέσα από τον έρωτα, είναι ένας χαρακτήρας που μπορεί να γεννήσει σπάνιες κινηματογραφικές στιγμές, η νωχελικότητα και το αβαθές του Κιάνου Ριβς χαντακώνουν κάθε υπόνοια προσπάθειας. Κρίμα, βέβαια, γιατί τόσο ο Κάαν στο ρόλο του μέντορα στη φυλακή, όσο και η Φαρμίγκα στο ρόλο του ερωτικού αντικειμένου του πόθου είναι εξαιρετικά παθιασμένοι και λειτουργικοί.
Μια άλλη χαμένη ευκαιρία, φυσικά, είναι η... εφαπτόμενη σχέση της επικείμενης ληστείας με το θέατρο και ειδικά με το έργο του Τσέχοφ. Οι αναφορές, οι υπόγειοι (όπως το τούνελ της ληστείας) συσχετισμοί και το παλαντζάρισμα ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή, το έγκλημα και την ηθική, μένουν μετέωρα και αδικαίωτα. Τελικά, απ' όπου κι αν το πιάσουμε, στον Ριβς και την ανεπάρκειά του καταλήγουμε...
«Τα μάτια της Τζούλια»
(«Los ojos de Julia»)
Σκηνοθεσία: Γκιγέμ Μοράλες
Παίζουν: Μπελέν Ρουέντα, Φρανσέσκ Ορέλα
Μια γυναίκα που σταδιακά χάνει την όρασή της, όταν θα βρει κρεμασμένη στο υπόγειο του σπιτιού της τη δίδυμη αδελφή της, που είχε τυφλωθεί από την ίδια αρρώστια, θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τον περίεργο θάνατό της...
Οι παραγωγοί (και φυσικά ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο) προσπαθούν εδώ να επαναλάβουν την επιτυχία του «Ορφανοτροφείου» (υπάρχει, μάλιστα, η ίδια πρωταγωνίστρια) και σε γενικές γραμμές δεν τα πάνε κι άσχημα: ατμόσφαιρα που παίζει με το θεατή, όπως η γάτα με το ποντίκι, σασπένς δουλεμένο με μεγάλη μαεστρία (αλλά και με μερικές ευκολίες - κλισέ) και πάνω απ' όλα μια πολύ δυνατή φωτογραφία, εξαιρετικά ρυθμισμένη (από τον Οσκαρ Φάουρο), έτσι ώστε να προωθεί από μόνη της την ταινία.
Ο Μοράλες, όμως, δεν έχει ξεκαθαρίσει αν αυτό που θέλει να κάνει είναι ένα δυνατό θρίλερ τρόμου ή αν θέλει να ρίξει το βάρος στον ψυχολογικό φόβο κι αυτό στερεί από την ταινία την κατεύθυνση και τον οδηγεί σε δοκιμασμένες συνταγές. Ετσι είναι: όταν οι χειρισμοί σου σε οδηγούν σε αδιέξοδο, είναι το κλασικό σινεμά που θα σου δώσει τις λύσεις και δη ο Σιόντμακ. Οχι;
«Η περίπτωση Λάρι Κράουν»
(«Larry Crown»)
Σκηνοθεσία: Τομ Χανκς
Παίζουν: Τομ Χανκς, Τζούλια Ρόμπερτς, Ταράτζι Π. Χένσον, Νία Βαρντάλος
Οταν ο Λάρι Κράουν απολύεται ανεξήγητα από τη θέση του ως υπάλληλος καταστήματος, συνειδητοποιεί ότι ήρθε η ώρα για κάποια σημαντική αλλαγή στη ζωή του. Πνιγμένος στα χρέη και χωρίς προσανατολισμό, επιστρέφει στα θρανία, πηγαίνοντας ξανά στο πανεπιστήμιο. Εκεί θα κάνει παρέα με μια ομάδα φοιτητών που οδηγούν βέσπες, ενώ θα νιώσει μια ξεχωριστή έλξη για την καθηγήτριά του. Η ταινία αναφέρεται με γλυκό και συνάμα αστείο τρόπο στις μικρές εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει η ζωή, στη δύναμη για νέα ξεκινήματα και στις αλλαγές που μας καθορίζουν.
Επανεκδόσεις
«Love Story»
Σκηνοθεσία: Αρθουρ Χίλερ
Παίζουν: Ράιαν Ο' Νιλ, Αλι Μακ Γκρόου, Ρέι Μίλαντ
Αν και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, ο Ολιβερ θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί την ταπεινής καταγωγής Τζένιφερ. Θα προσπαθήσουν να τα βγάλουν πέρα, μέχρι που μια ανίατη ασθένεια θα χτυπήσει την Τζένιφερ...
Εκλαψαν γενιές και γενιές μ' αυτήν την ταινία του 1970, που επανακυκλοφορεί. Μια μεγάλη αγάπη, στα όρια της αυτοθυσίας, αντιστικτικές στιγμές χαράς και συντροφικότητας με εκείνες της αρρώστιας και πάνω απ' όλα εικόνες, μουσική και φράσεις που έχουν περάσει στο κινηματογραφικό πάνθεον. Οχι για την ποιότητά τους, αλλά για την επίδραση που είχαν στις ζωές τόσων και τόσων ανθρώπων. Και -πώς όχι;- στις ερωτικές σχέσεις που φτιάχτηκαν απ' αυτήν την επίδραση κι ας είναι αφελής...
«Το νόημα της ζωής»
(«Monty Python's The Meaning of Life»)
Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς
Παίζουν: Μόντι Πάιθονς (Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Τέρι Γκίλιαμ, Ερικ Αϊντλ, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πάλιν)
Από το 1983 αυτή η ταινία των Μόντι Πάιθονς, με αυτοτελή σκετς που σαρκάζουν όλα τα στάδια της ζωής: γέννηση, εκπαίδευση, δουλειά, γάμος, σεξ, κοινωνία, θάνατος...
Απολαυστικά βέβηλο, όπως όλες οι ταινίες των Πάιθονς, ιδού ένα καλό μάθημα για σύγχρονους «διασκεδαστές» κυρίως της τηλεόρασης, που ούτε να τους αντιγράψουν δεν είναι ικανοί. Και όσο για το νόημα της ζωής, όπως ακούγεται στο φινάλε της ταινίας: «Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Προσπαθήστε να είστε ευγενικοί, να μην τρώτε λιπαρά, διαβάζετε κανένα καλό βιβλίο πού και πού, πηγαίνετε για περπάτημα και προσπαθήστε να ζείτε αρμονικά με τους ανθρώπους όλων των θρησκειών και εθνικοτήτων. Και, για το τέλος, ορίστε και μερικές φωτογραφίες από πέη για να ενοχλήσουμε τους λογοκριτές και να δημιουργήσουμε ένα σάλο, μιας και, όπως έχουν τα πράγματα στις μέρες μας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κουνήσει τον κώλο του το βιντεο-εθισμένο κοινό και να επιστρέψει στο σινεμά»!
απο τον Αγγελιοφόρο