Νωρίς το πρωί θα ποτίζω τις δεκάδες γλάστρες
που θα έχω στριμώξει στο μπαλκόνι ή στην αυλή μου, θα ταΐζω καμιά αδέσποτη γάτα και θα κατεβαίνω στο κέντρο με τα πόδια. Το απόγευμα θα βγάζουμε τραπεζάκι έξω, θα ανάβουμε τα φωτάκια που θα έχω στερεώσει στα κάγκελα, θα πίνουμε κρασί, θα ανταλλάσσουμε όνειρα με εξομολογήσεις. Θα μετράμε τα αστέρια, θα περιμένουμε να γεμίσει το φεγγάρι και κάθε μας αναπνοή θα γεμίζει από μυρωδιές γιασεμιού.
Θα προσποιηθούμε πως δεν φοβόμαστε τίποτα, και θα ευχηθούμε το μέλλον να είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Κι αν όχι με ροδοπέταλα, τουλάχιστον με λουλούδια από τις μπουκαμβίλιες της αυλής, ακριβώς όπως όταν πέφτουν και ο αέρας τα φέρνει στα πόδια σου.
Έτσι να είναι το μέλλον.
Δέσποινα Πολυχρονίδου
exostispress.gr