Οι ιστορίες πίσω από την τραγωδία: Ο ναύαρχος που δεν λύγιζε, ο χορωδός με το διάπλατο χαμόγελο, ο 65χρονος ορειβάτης με τη φυσική κατάσταση 30χρονου - Τα συγκινητικά λόγια συγγενών και φίλων των θυμάτων
Η συγκίνηση και τα δάκρυα για την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων που έχασαν τη μάχη με τον κορωνοϊό, γίνονται λέξεις, φράσεις και οι καρδιές ραγίζουν. Τα θύματα που τη μια στιγμή παρακολουθούσαν τις εξελίξεις για την εξάπλωση της επιδημίας στην τηλεόραση και την αμέσως επόμενη βρίσκονταν διασωληνωμένοι στους θαλάμους εντατικής των νοσοκομείων αναφοράς.
Ετσι απλά...
Ολα γίνονταν στα ξαφνικά, εκεί που όλα έδειχναν να κυλούν φυσιολογικά. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, άλλοι με παράσημα, με βραβεία κατάκτησης των υψηλότερων βουνοκορφών, άνθρωποι δραστήριοι, γεμάτοι ζωντάνια, που ζούσαν κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία τους. Για τα αγαπημένα τους πρόσωπα το σοκ είναι μεγάλο. Πριν από μερικές ημέρες στέκονταν μαζί μπροστά από την τηλεόραση παρακολουθώντας την πορεία εξάπλωσης της επιδημίας, σέρφαραν παρέα στο Διαδίκτυο αναζητώντας με λέξεις-κλειδιά ελπιδοφόρα μηνύματα για την αποκωδικοποίηση και εξουδετέρωση του θανατηφόρου ιού.
Η Ηρώ Παπαδονικολάκη συγκλονίζει με το αποχαιρετιστήριο κείμενό της στο Facebook για τον πατέρα της, ναύαρχο Εμμανουήλ Νικ. Παπαδονικολάκη, που απεβίωσε την περασμένη Παρασκευή 20 Μαρτίου σε ηλικία 81 ετών, έπειτα από μεγάλη μάχη που έδωσε στη ΜΕΘ του «Σωτηρία».
Μία εβδομάδα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή είχε νοσηλευτεί στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών με τα συμπτώματα του κορωνοϊού. Αφού εξετάστηκε, τον έστειλαν στο «Σωτηρία» ως ύποπτο περιστατικό, όπου και διαπιστώθηκε ότι είχε νοσήσει από τον ιό. Εισήχθη σε θάλαμο αρνητικής πίεσης και έπειτα τον διασωλήνωσαν στην Εντατική, καθώς η υγεία του παρουσίασε επιδείνωση από τις επιπλοκές του ιού στον οργανισμό του. Η κόρη του, στο κείμενό της κάνει λόγο για την απώλεια ενός στρατιώτη στη μάχη με έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό, εξαίροντας τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που είχε το πνεύμα του νικητή μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Γράφει η Ηρώ Παπαδονικολάκη:
«O Captain! My Captain...
Μονακριβε, πολυαγαπημενε και σοφε μου μπαμπάκα. Έδωσες μια άνιση μάχη με τον COVID-19. Ποιος να το πίστευε ότι αυτό που βλέπαμε στις ειδήσεις θα ήταν το τρένο που σε πήρε για το μεγάλο σου ταξίδι στην αιωνιότητα. Να ξέρεις ότι ο θησαυρός που έχεις μέσα σου και με τόση περηφάνεια και καμάρι χαρίζες απλόχερα σε όποιον ήταν δίπλα σου, θα γίνει η δύναμη μας. Θα διδαχτουμε και θα υπηρετήσουμε το πιο θερμό πιστεύω σου, “Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε την πίστη πάνω στην ελπίδα. Τον είδα στη ζωή να μάχεται και πάντα ανίκητο τον είδα”. Ανίκητος και με την πίστη σου στην τελευταία ελπίδα επιβιβάστηκες σε αυτό το τρένο. Εύχομαι αυτά τα λόγια να γίνουν η δύναμη για όλον τον κόσμο που συνεχιζει να δίνει αυτες τις μερες τη δικη του μάχη.
Χάσαμε τον στρατιώτη μας σε αυτή τη μάχη. Ας είναι να κερδίσουμε τον πόλεμο».
Ο χορωδός
Ο βαρύτονος Τάσος Κουσουλέντης, μέλος της χορωδίας του Δήμου Κηφισιάς, ένας άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια, ένας «ζωντανός οργανισμός» όπως έλεγαν για τον ίδιο οι φίλοι του, καταγράφηκε ως το 5ο κρούσμα κορωνοϊού στη χώρα. Untitled
Η ιστορία πίσω από την τραγωδία προκαλεί ανατριχίλα. Τα μέλη της χορωδίας Κηφισιάς 1937, γύρω στα 16-17 άτομα από τα συνολικά 50 που απαρτίζουν τη χορωδία, είχαν μαζευτεί στις 4 Μαρτίου στο νεκροταφείο της Κηφισιάς για να αποχαιρετήσουν τον πρώην πρόεδρό τους, Κώστα Καρρά. Για να του τραγουδήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον το «Τσάμικο» του Μάνου Χατζιδάκι, όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις. Ανάμεσά τους και ο Τάσος Κουσουλέντης με τη βαριά μπάσα φωνή, ένας εξαιρετικός χορωδός που του άρεσε να σολάρει. Σύμφωνα με άλλα μέλη της χορωδίας, ο Τάσος Κουσουλέντης αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας τον τελευταίο καιρό, όμως συνέχιζε απτόητος, πιστός στο μεγάλο του πάθος, που δεν ήταν άλλο από το τραγούδι.
Την επόμενη κιόλας μέρα της κηδείας του πρώην προέδρου της χορωδίας Κηφισιάς, μαζί με τον μαέστρο κατηφόρισαν στα Μελίσσια, σε πρόβα της χορωδίας του δήμου. Τραγούδησαν και όταν αποχώρησαν, λίγη ώρα μετά, άρχισε να μην αισθάνεται καλά, το ίδιο και ο μαέστρος που τον συνόδεψε στην πρόβα. Μάλιστα από τη χορωδία του Δήμου Μελισσίων, επτά ακόμη μέλη της φέρονται να κόλλησαν τον ιό, εκ των οποίων οι τρεις διασωληνώθηκαν στις ΜΕΘ των νοσοκομείων αναφοράς για τον κορωνοϊό. Η κατάσταση της υγείας ενός εξ’ αυτών χαρακτηρίστηκε από τους γιατρούς εξαιρετικά κρίσιμη.
Ενα μέλος της χορωδίας της Κηφισιάς αποχαιρέτησε τον βαρύτονο, Τάσο Κουσουλέντη, με συγκινητικά λόγια:
«Καλό σου ταξίδι Τάσο Κουσουλέντη! Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που θα σε σκεπάσει! Θα μας λείψει στη χορωδία της Κηφισιάς 1937 η ωραία φωνή και το πλατύ χαμόγελο, αυτό που έχεις και στη φωτογραφία! Ποιος να το περίμενε ότι θα ήσουν κι εσύ ένα από τα πρώτα θύματα αυτού του εχθρού που εμφανίστηκε στις ζωές μας. Κουράγιο και δύναμη στην οικογένειά σου!».
Ο ορειβάτης
Το όνομα ενός αληθινού κατακτητή των μεγαλύτερων βουνοκορφών στον πλανήτη, βρίσκεται στη λίστα με τα θύματα του Covid-19. Ο πρωτοπόρος της ελληνικής ορειβασίας και αρχηγός της πρώτης ελληνικής ορειβατικής αποστολής στα Ιμαλάια, Μιχάλης Τσουκιάς, μπορεί να νικήθηκε από τον ιό, όμως η προσφορά και το έργο του θα μείνουν για πάντα.
Επισκέφτηκε το Νεπάλ τη δεκαετία του 80, διαπιστώνοντας ότι και η Ελλάδα έχει πολλές τοποθεσίες, τόσο απομακρυσμένες και αυθεντικές όσο στο Νεπάλ. Ετσι ξεκίνησε η ιδέα της δημιουργίας της Trekking Hellas με στόχο να διοργανωθούν ταξίδια ανακάλυψης για ξένους στη χώρα μας. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλο το κόσμο περπάτησαν και επισκέφτηκαν μοναδικά μέρη της πατρίδας μας. Οπως είχε πει κάποτε ο ίδιος, “ποτέ δεν είχαν φανταστεί ότι η Ελλάδα μας έχει τέτοιο ορεινό όγκο και τόσα άγρια και ανεξερεύνητα τοπία. Ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζομαι με τα μέρη που ανακαλύπτω, είτε με τα πόδια, με καγιάκ, ραπέλ, τα οποία σε συνδυασμό με την ιστορία μας, με χαμογελαστούς και φιλόξενους ανθρώπους, φτιάχνουν τον τέλειο συνδυασμό για μοναδικά ταξίδια ζωής. Είμαι κι εγώ μέσα σε αυτό το ταξίδι της ζωής σας και σας διαβεβαιώ ότι θα το διασκεδάσετε - σας το υπόσχομαι!»
Δυστυχώς για τον δεινό ορειβάτη Μιχάλη Τσουκιά, ο κορωνοϊός τερμάτισε άδικα και ξαφνικά το μεγάλο αυτό ταξίδι στις απόκρημνες πλαγιές και στα ψηλά βουνά της χώρας.
Η σύζυγός του τον αποχαιρετά με συγκινητικά λόγια:
«Δυστυχώς το κακό μας πλησίασε. Χάσαμε σήμερα το πρωί τον δικό μας Μιχάλη Τσουκιά. Έδωσε άνιση μάχη με τον κορονοϊό και δυστυχώς δεν βγήκε νικητής όπως έκανε πάντα μέχρι τώρα στα δύσκολα, που έβαζε πάντα στον εαυτό του. Δεν υπάρχουν λόγια γενικώς, αλλά ακόμα περισσότερο για έναν άνθρωπο σαν τον Μιχάλη. Το βιογραφικό του μιλάει από μόνο του. Να προσθέσω μόνο το ήθος, το σθένος, τη μεγάλη του καρδιά, το ανικανοποίητο πνεύμα του και την αστείρευτη αγάπη του για τη ζωή. Κουράγιο και δύναμη στην οικογένειά του.
Πόνος!»
Πρόσωπα που τον γνώριζαν λένε ότι 65χρονος ορειβάτης διέθετε τη φυσική κατάσταση 30χρονου. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, ακολουθούσε υγιεινή διατροφή και δεν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, γι’ αυτό και ο θάνατος από τον Covid-19 προκάλεσε σοκ στο κοντινό του περιβάλλον.
Σημειώνεται ότι ο Μιχάλης Τσουκιάς υπήρξε αρχηγός τριών ορειβατικών αποστολών στα Ιμαλάια. Το 1985 στο βουνό Annapurna που αποτέλεσε και την πρώτη ελληνική αποστολή, ενώ δύο χρόνια αργότερα ανέβηκε στο βουνό Ama Dablam που ήταν και η πρώτη επιτυχής αποστολή που είχε γίνει από Ελληνες έως σήμερα. Το 1989 ανέβηκε στα βουνά Lobuche και Island Peak στο πλαίσιο εκπαιδευτικής αποστολής για την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης. Διατέλεσε αρχηγός της πρώτης Διεθνούς Εκπαιδευτικής Ορειβατικής Αποστολής για νεαρούς ορειβάτες στα Ινδικά Ιμαλάια, στο βουνό Kamet, το 1990, αρχηγός της πρώτης και με απόλυτη επιτυχία ελληνικής αποστολής στην Ανταρκτική, το 2000, με ανάβαση της υψηλότερης κορυφής (Vinson – 5140 μ.), αναβάσεις στα βουνά Kinabalou – 4001 μ., στο Βόρνεο και στο Κιλιμάντζαρο – 5.895 μ., στην Τανζανία.