Είναι το απόλυτο φρούτο του Ελληνικού καλοκαιριού. Καταναλώνεται μαζικά σε ακρογιαλιές, αυλές και οικογενειακά τραπέζια.
Κι όμως, πίσω από το αγαπημένο καρπούζι κρύβεται μια απρόσμενη γλωσσική διαδρομή – που δεν ξεκινά από την Ελλάδα.
Από την Περσία... στο πιάτο μας
Η λέξη «καρπούζι» που χρησιμοποιούμε σήμερα δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Πρόκειται για δάνειο από την τουρκική λέξη karpuz, η οποία με τη σειρά της έχει ρίζες στην περσική λέξη xarbuz(a). Μια ενδιαφέρουσα διαδρομή που αποκαλύπτει πώς τα φρούτα, όπως και οι λέξεις, ταξιδεύουν ανά τους αιώνες και τις κουλτούρες.
Και όμως, υπάρχει και ελληνική λέξη
Παρά το ξενόφερτο της λέξης, η ελληνική γλώσσα έχει δώσει το δικό της όνομα στο φρούτο: υδροπέπων. Ένας σύνθετος όρος από τις λέξεις «ύδωρ» και «πέπων», που αποδίδει με επιστημονική ακρίβεια τη βασική του ιδιότητα – την υψηλή περιεκτικότητα σε νερό.
Η ίδια λογική ακολουθείται και στην αγγλική γλώσσα, με το γνωστό watermelon.
Η επιστημονική ονομασία του καρπουζιού είναι Citrullus lanatus, ή όπως αποδίδεται στα ελληνικά: Κίτρουλλος ο εριώδης – αναφορά στην ινώδη υφή του καρπού.
Η λέξη μπορεί να είναι ξένη, η γεύση όμως... καθαρά ελληνική
Παρότι λίγοι χρησιμοποιούν ή γνωρίζουν τον όρο «υδροπέπων», η έννοια του καρπουζιού έχει εδραιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων ως κάτι αυθεντικά δικό τους – ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καλοκαιρινής ταυτότητας της χώρας.