Όσοι τον γνώριζαν έλεγαν ότι "δεν υπήρχε γυναίκα που να τον αρνήθηκε ποτέ".
Μάλιστα λέγεται πως κάποτε σε γυρίσματα ταινίας, οι θαυμάστριες που είχαν μάθει το νούμερο του δωματίου του, του χτυπούσαν κάθε βράδυ ασταμάτητα την πόρτα. Για να τις αποφύγει είχε ενημερώσει συνάδελφό του, όταν τις ακούει να λέει ότι λείπει.
Ο Ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου δεν ήταν άλλος από τον Αλέκο Αλεξανδράκη, ο οποίος έφυγε σε ηλικία 76 ετών.
Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 στην Αθήνα και μεγάλωσε σε μια αστική οικογένεια, καθώς ο πατέρας του ήταν δικηγόρος.
Απολάμβανε το διάβασμα και τα μαθήματα ξιφασκίας και σε ηλικία 15 ετών συμμετείχε στην εθνική ομάδα.
Στα 16 του χρόνια πήρε μέρος στη Σχολή Δοκίμων, καθώς ήθελε να γίνει αξιωματικός στο Ναυτικό.
Τελικά άλλαξε γνώμη και ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής στο Βασιλικό Θέατρο. Ένας από τους λόγους που στράφηκε στην υποκριτική ήταν ο έρωτάς του με την Έλη Λαμπέτη, την οποία παρακολουθούσε σε παραστάσεις στο πλευρό του Δημήτρη Χορν.
Όπως είχε δηλώσει: ''Είχα πραγματικά μαγευτεί από την υποκρική τους τέχνη. Ένα βράδυ λοιπόν, η Έλλη, με πιάνει από τον ώμο. ''Νεαρούλη τι κάνεις εσύ κάθε βράδυ εδώ;'' μου λέει. ''Είμαι μαθητής στη Σχολή κυρία Λαμπέτη. Σας θαυμάζω και τους δύο. Είστε οι αγαπημένοι ηθοποιοί''.
Ένα βράδυ του ζήτησε να τη συνοδεύσει μέχρι το σπίτι της και από τότε έκαναν καθημερινα μαζί τη διαδρομή. |
Τότε, γεννήθηκε ο έρωτάς τους, ο οποίος κράτησε έξι μήνες. Χώρισαν όταν ο Αλεξανδράκης αποφάσισε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μια περιοδεία.
Είχε ήδη ξεχωρίσει ανάμεσα στους σπουδαστές, ενώ όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι η εφημερίδα "Καθημερινή" έγραψε "Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο". Γρήγορα τον εντόπισε ο Φίνος και ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα.
Ο πρώτος του ρόλος ήταν το 1949 στην ταινία "Δύο κόσμοι" ενώ τη δεκαετία του '50 συμμετείχε στις ταινίες "Η αγνή του λιμανιού", "Στέλλα" και "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο".
Τα πράσινα μάτια, η καθαρή φωνή του και η ευγενική του παρουσία γοήτευσαν τον φακό γι'αυτό υποδύθηκε ρόλους ζεν πρεμιέ.
Οι συμπρωταγωνίστριες του ήταν ερωτευμένες μαζί του και είχε φανατικές θαυμάστριες, οι οποίες περίμεναν στις ουρές για να τον δουν από κοντά.
Όσοι τον γνώριζαν έλεγαν ότι "δεν υπήρχε γυναίκα που να τον αρνήθηκε ποτέ".
Μάλιστα λέγεται πως όταν βρέθηκε στο Λαγονήσι για γυρίσματα οι θαυμάστριες που είχαν μάθει το νούμερο του δωματίου του, του χτυπούσαν κάθε βράδυ ασταμάτητα την πόρτα. Για να τις αποφύγει είχε ενημερώσει συνάδελφό του, όταν τις ακούει να λέει ότι λείπει.
Ανάμεσα στις γυναίκες που τον ερωτεύτηκαν ήταν και η Μάρθα Καραγιάννη, η οποία είχε δηλώσει: ''Ήταν ο Θεός μου, πριν ακόμα τον γνωρίσω. Ήμουν 14 χρόνων όταν πήγα στο θέατρο για να μου δώσει αυτόγραφο. Μόλις τον είδα μαρμάρωσα. Έκτοτε, τον ανέφερα στις προσευχές μου: ''να είναι καλά ο Αλέκος!'' Όταν αργότερα δουλέψαμε μαζί, του το είπα και γέλασε. Δεν έγινε μεταξύ μας κάτι, αφενός γιατί ήταν παντρεμένος κι αφετέρου γιατί πλέον μου είχε περάσει ο παιδικός έρωτας''.
Έκανε συνολικά τέσσερις γάμους, με την Μαρτζ Βάλβη, τη Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού, την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη και την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Ωστόσο, η μεγαλύτερη του σχέση ήταν με τη Νόνικα Γαληνέα η οποία διήρκεσε 21 χρόνια.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε συνεχή παρουσία στον κινηματογράφο μέχρι το 2001. Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του ήταν όταν κέρδισε το βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματγοράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία του Συνοικία το όνειρο η οποία υπέστη λογοκρισία από τη Χούντα και απαγορεύθηκε η κυκλοφορία της σε πολλούς κινηματογράφους.
H τελευταία εμφανίσεις του μεγάλου ηθοποιού στην τηλεόραση ήταν στη σειρά "Να με προσέχεις". Πέθανε το 2005 έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.