Οι X-Men εναντίον των επανεκδόσεων
Το “7 νέες ταινίες αυτή τη βδομάδα” είναι εντελώς παραπλανητικό. Βασικά έχεις να επιλέξεις μεταξύ του νέου “X-Men” και μιας ...
σειράς ταινιών που κάπως, κάποτε, θα έχεις ίσως δει ξανά.
X-Men: Η Πρώτη Γενιά
Ποιους θα δεις: Τον Michael Fassbender (του “Hunger” και τον “Άδωξων Μπάσταρδων”) και τον James McAvoy (της “Εξιλέωσης”) ως άσπονδους φίλους και μετέπειτα θανάσιμους εχθρούς Xavier και Magneto. Την κουκλάρα Jennifer Lawrence κάτω από στρώμα μπλε μπογιάς. Την έτερη 'παγωμένη' κουκλάρα January Jones (“Mad Men”).
Τι θα δεις: Τους X-Men στα ξεκινήματά τους. Ξέχνα όσα ήξερες, γιατί εδώ η δράση μεταφέρεται στα '60s και επικενρώνεται στις απαρχές της σχέσης του Καθηγητή Xavier με τον Magneto, και το πώς η φιλία τους διαβρώθηκε από αντικρουόμενες φιλοσοφίες.
Να το δεις; Οπωσδήποτε. Πιάνει το καλύτερο υπερηρωικό franchise από την αρχή, με ακόμα πιο μεγάλη έμφαση στην ψυχολογία των χαρακτήρων. Αν το πρώτο “X-Men” καθόρισε τα '00s, αυτό εδώ ενδέχεται να κάνει το ίδιο για τα '10s.
Χορός Αποφοίτων
Ποιους θα δεις: Generic νεανικές φατσούλες που μάλλον δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου αλλά σίγουρα θα σου θυμίζουν κάτι, ακριβώς επειδή διαλέχτηκαν για να θυμίζουν τα πάντα.
Τι θα δεις: Αριστούχα μαθήτρια τη βρίσκει με το κακό παιδί του σχολείου καθώς ο χορός αποφοίτων πλησιάζει. Παραλλαγή του μοτίβου του αταίριαστου ζευγαριού, που βλέπουμε περίπου 13 φορές το χρόνο σε ταινίες και σειρές από το σωτήριο έτος 1985 και το “Breakfast Club” του μεγάλου John Hughes.
Να το δεις; Όσα περισσότερα χρόνια απέχεις από τα 18 του τέλους της εφηβείας, τόσο εντονότερο είναι το “όχι”. Δηλαδή ευχάριστο είναι το θέαμα, αλλά σίγουρα θα βρεις πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις με το χρόνο σου. Όπως να δεις το “X-Men”, για παράδειγμα.
Επίσης βγαίνει το “From Prada to Nada”, που από τον τίτλο υποθέτεις με σχετική ασφάλεια πως δε σε αφορά, καθώς κι επίσης πως στην πραγματικότητα προσεγγίζει περισσότερο το 'nada' παρά το Prada. Αν δε με πιστεύεις, δες εδώ:
Οι επανεκδόσεις της βδομάδας
Του κακού χαμού γίνεται, ούτε τηλεοπτικό πρόγραμμα να ήταν η κινηματογραφική βδομάδα. 4 παλιότερες ταινίες θα στριμωχτούν για να κερδίσουν νέους φαν ή -το πιθανότερο- να αναρωτηθούν οι παλιοί τι πάει στραβά σε αυτό τον τόπο και δεν συρρέουν οι νέοι για να δουν μια ταινία του 1968 που δείχνει 25 φορές το χρόνο το Star.
Πάντως μην σου πούμε και ψέμματα. Μπορεί η φάση με τις επανεκδόσεις να πάει να ξεφύγει κάπως από τα όρια, αλλά τουλάχιστον βγαίνουν καλές ταινίες. Όχι με την “καλή η κουλτούρα αλλά πού να τρέχω τώρα” έννοια, αλλά όντως καλές, ενδιαφέρουσες ταινίες.
Το Πάρτι (1968)
Ποιους θα δεις: Τον μέγιστο Peter Sellers στην πιο διάσημη κωμωδία της καριέρας του.
Τι θα δεις: Λίγα πράγματα θα δεις καθαρά, μιας και θα είσαι διαρκώς δακρυσμένος από τα γέλια. Ινδός αποτυχημένος ηθοποιός προσκαλείται κατά λάθος σε πάρτι γεμάτο αστέρες και μεγαλοπαραγωγούς της βιομηχανίας. Ε, και μέχρι να ξημερώσει, δε θα έχει αφήσει όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο.
Να το δεις; Αν δεν το έχεις ξαναδεί, οπωσδήποτε. Αν το έχεις ξαναδεί, οπωσδσήποτε.
Επαναστατημένη Γενιά (1968)
Ποιους θα δεις: Τον Malcolm McDowell, γνωστό και ως πρωταγωνιστή του σπουδαιότερης αρρωστημένης ταινίας όλων των εποχών, το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” του Κιούμπρικ.
Τι θα δεις: Αυστηρό σχολικό περιβάλλον, αντισυμβατικοί νέοι, επανάσταση ηθών.
Να το δεις; Ακόμα και 3 δεκαετίες μετά, η ταινιάρα του Lindsay Anderson συνεχίζει να μια μοιάζει πιο σύγχρονη και πιο επίκαιρη από τα όποια απλουστευτικά “Dangerous Minds”. Οπότε ναι.
Συνοικία το Όνειρο (1961)
Ποιους θα δεις: Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης, γενικότερη ευτυχία. Not.
Τι θα δεις: Φτωχός, αποφυλακισμένος, με όνομα Ρίκος (...), σκαρώνει πονηριά για να βγει χρήμα, αλλά τα πράγματα πάνε στραβά, αυτοκτονίες ακολουθούν, κατεστραμμένοι έρωτες, ωμή πραγματικότητα κτλ.
Να το δεις; Καλή η σκηνοθεσία του Αλεξανδράκη, το φιλμ είναι ευαίσθητο, αλλά ειλικρινά, θες να το δεις;
Γιο Γιο (1965)
Ποιους θα δεις: Πολλούς Γάλλους. Συχνά αμίλητους.
Τι θα δεις: Γιος φαλιρισμένου δισεκατομμυριούχου αποκτά μεγάλη περιουσία μέσα από την καριέρα του ως σταρ του τσίρκου, το μεγάλο δηλαδή πάθος του πατέρα του. Το θέμα είναι, θα εγκαταλείψει κι αυτός την αγάπη του για τα λεφτά ή όχι;
Να το δεις; Είναι πιο ωραίο από ό,τι ακούγεται. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Pierre Étaix ακολουθεί τους ήρωές του χρησιμοποιώντας τις κινηματογραφικές τεχνικές της εκάστοτε εποχής (πχ όταν ο Γιο Γιο είναι πιτσιρικάς στα '20s, η ταινία παραπέμπει στον βωβό κινηματογράφο) και το αποτέλεσμα είναι σινεφιλική αγάπη με μπόλικο αληθινό συναίσθημα. Ανήκει σε αυτή την -υπέροχη, λυτρωτική κάπως- κατηγορία ταινιών που όλα κορυφώνονται σε κάποιο πάρτι στα όρια του απολαυστικά νωχελικού ξημερώματος. Ναι, να το δεις.
απο το men24.gr