Είναι φορές που ο μόνος δρόμος που βλέπουμε μπροστά μας είναι ο δρόμος της καταστροφής...το πληγωμένο παιδί μέσα μας,το παιδί που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ωριμάσει κ να γίνει αποδεκτό,ψάχνει αγωνιωδώς ανθρώπους και καταστάσεις να εξαρτηθεί...να γίνει αποδεκτό να λάβει αγάπη,ακόμη κ αν χρειαστεί να σκοτωθεί...
Να σκοτώσει το σώμα,τις σκέψεις,τα συναισθήματα...
Είναι αυτός ο αφορητος πόνος της απόρριψης,το τραύμα της κριτικής,ο θυμός κ ή αδικία που ωθούν τον άνθρωπο σε επιλογές που τον οδηγούν σε μεγαλύτερες πληγές...σαν έναν εθισμό ανάμεσα στη σωτηρία κ την αυτοτιμωρία...
Σχέσεις που δεν ωφελούν,ανικανοποιητες ανάγκες που όλο κ μεγαλώνουν,ουσιες που προσφέρουν παροδική λύτρωση κ την αίσθηση ότι κάπου ανηκεις...
Καταστάσεις που είναι δύσκολο να παραδεχτεις,να κοιτάξεις κατάματα κ να διαχειριστεις,οταν το μόνο που έχεις μάθει είναι να βιωνεις μία συνεχή ματαίωση της ίδιας σου της ύπαρξης..
Κυριακή 16 Οκτωβρίου κ Κυριακή 23 Οκτωβρίου Έρωτας,σεξ,προσδοκιες,εξαρτησεις
