Ζωντανοί-νεκροί στην μαρτυρική Μαριούπολη – Παγκόσμια κραυγή αγωνίας για τους αμάχους
Καμία αχτίδα φωτός δεν διαπερνά τους μαύρους καπνούς των εκρήξεων, την κάπνα από τα συντρίμμια, τη μυρωδιά του καμένου, εκείνη του αίματος,
Είναι 13 μέρες που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, υπομένουν το κρύο, το σκοτάδι, την πείνα, τη δίψα, στη μαρτυρική Μαριούπολη.
Εκεί που χιλιάδες άνθρωποι, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, τρέμουν να βγάλουν τα κεφάλια τους από τα παράθυρα, που βλέπουν μόνο όσο φέγγει το φως της μέρας, που το κρύο τούς περονιάζει, που πεθαίνουν αβοήθητοι, που δεν μπορούν να φύγουν, που κανείς δεν μπορεί να τους πλησιάσει, τόνοι βομβών ισοπεδώνουν την πόλη, ό,τι έχει μείνει από την πόλη, το περίφημο λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας, για το οποίο ο Ερυθρός Σταυρός θέτει όλους προ των ευθυνών τους.
Καμία αχτίδα φωτός δεν διαπερνά τους μαύρους καπνούς των εκρήξεων, την κάπνα από τα συντρίμμια, τη μυρωδιά του καμένου, εκείνη του αίματος, σκοτώθηκαν πάνω από 2.100 άνθρωποι, αμέτρητοι άλλοι σε καταφύγια, στο κρύο χωρίς νερό, σαν νεκροί-ζωντανοί παγιδευμένοι σε συντρίμμια μετά από σεισμό.
«Καταλήξτε επειγόντως σε ανθρωπιστική συμφωνία», φωνάζει ο Ερυθρός Σταυρός, δεν θα έχει προηγούμενο αυτό που θα συμβεί.
Η ιστορία θα κρίνει
«Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, είναι έτοιμη να ενεργήσει ως ουδέτερος ενδιάμεσος για να διευκολύνει τον διάλογο μεταξύ των πλευρών για αυτά τα ανθρωπιστικά θέματα, επειδή ο χρόνος λιγοστεύει για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχουν παγιδευτεί στις μάχες.
Η ιστορία θα κρίνει με τρόμο αυτό που συμβαίνει στη Μαριούπολη εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία το συντομότερο δυνατό μεταξύ των πλευρών».
Ανθρωποι – φαντάσματα σε μια πόλη που σωριάζεται, που συθέμελα εκριζώνεται, κάθε κτήριο κομματιάζεται ακολουθώντας τη μοίρα των κατοίκων του, οι οποίοι παγιδευμένοι από τις βόμβες και τις ρουκέτες, υποσιτίζονται χωρίς διέξοδο, χωρίς επικοινωνία με άλλες πόλεις, αγωνιά για αυτούς ολόκληρος ο κόσμος, αγωνιούν οι συγγενείς τους που ίσως πολεμούν ή σκοτώθηκαν νωρίτερα από αυτούς, ή κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα.
«Οι κάτοικοι βρίσκονται σε τραγική κατάσταση εδώ και 12 ημέρες. Δεν υπάρχει ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε νερό, ούτε θέρμανση στην πόλη.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμία δυνατότητα επικοινωνίας μέσω του δικτύου κινητής τηλεφωνίας. Τα τελευταία αποθέματα τροφίμων και νερού εξαντλούνται», ανέφεραν μέλη του Δημοτικού Συμβούλιου της πόλης.
Εκατό βόμβες
Μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, όσοι βγήκαν έξω από κτήρια και καταφύγια, και προσπάθησαν να πάνε εκεί όπου ακούγονταν εκρήξεις, για να βρουν νεκρούς, συμπλήρωσαν τον απολογισμό στους 2.187. Τόσοι είπαν ότι πέθαναν σε 12 μέρες βομβαρδισμών. Εκατό βόμβες χτύπησαν την πόλη το τελευταίο 24ωρο είπαν.
Στο καταφύγιο με τροφή και νερό που επαρκούν για λίγα 24ωρα ο Ελληνας πρόξενος στη Μαριούπολη Μανώλης Ανδρουλάκης, ο μοναδικός ευρωπαίος διπλωμάτης, που έμεινε εκεί για να βοηθήσει κι άλλους Ελληνες να φύγουν, αλλά δεν κατάφερε να φύγει κανείς.
Ολοι μαζί σε ένα καταφύγιο του ΟΑΣΕ, καλά στην υγεία τους, χωρίς τρεχούμενο νερό, με ένα δορυφορικό τηλέφωνο στο χέρι, για να μιλά με την Αθήνα, να βρεθεί τρόπος απεγκλωβισμού.
Φωτιές στις γειτονιές
Καίνε οι φωτιές σε κάθε γειτονιά της μαρτυρικής πόλης, κροταλίζουν οι ερπύστριες στους δρόμους, κανείς δεν ξεμυτά από τα καταφύγια, ο ουρανός βρέχει βόμβες και θάνατο, η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας, Αλεξάνδρα Προτσένκο, ζει κι αυτή κάτω από τη γη, δεν μπόρεσε να φύγει, ποιος φεύγει με τόσους νεκρούς.
Φωνάζει για το έγκλημα, για τη γενοκτονία, αποδεκατίζεται ο Ελληνισμός στη Μαριούπολη, σβήνει η ιστορία αιώνων, φουντώνουν οι φωτιές, καίγονται ελληνικά χωριά.
«Απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες του κόσμου, αλλά κυρίως στους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα για να μάθετε την αλήθεια από μια άμεση πηγή.
Όχι όμως την αλήθεια που ακούτε από τη ρωσική προπαγάνδα που έχει τόσο ευγενείς προθέσεις, που κρύβονται πίσω από το όνομα του «απελευθερωτικού κινήματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας», αλλά την αλήθεια ως έχει, δηλαδή τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού, τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ουκρανίας από τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Στη Μαριούπολη, πόλη στην περιφέρεια του Ντονέτσκ που βρέχεται από την Αζοφική Θάλασσα, κατοικεί ένα από τα λίγα εναπομείναντα και συμπαγή μέρη του παρευξείνιου ελληνισμού.
Υπάρχουν 29 ελληνικά χωριά και περίπου 150.000 κάτοικοι ελληνικής καταγωγής που έχουν κάνει πολλούς μεικτούς γάμους. Η αδιάκοπη ελληνική παρουσία Οι Έλληνες της Ουκρανίας έχουν πίσω τους μια μακρά ιστορία.
Οι πρώτες αρχαίες ελληνικές αποικίες εμφανίστηκαν στα τέλη του 7ου με αρχές του 6ου αιώνα π.Χ., κοντά στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας και τη χερσόνησο της Κριμαίας ή Ταυρικής, κατά τους αρχαίους Έλληνες. “Οι Έλληνες της Ουκρανίας με μητροπολιτικό κέντρο την Κριμαία αποτελούν τον αρχαιότερο λαό που κατοίκησε στα εδάφη αυτά, πολύ πριν από την έλευση των Τατάρων και των σλαβικών φύλων.
Το 1783, η Ρωσία προσάρτησε τη μέχρι τότε οθωμανοκρατούμενη Κριμαία. Πέντε χρόνια πριν, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β’ η Μεγάλη διέταξε την επανεγκατάσταση 50.000 Ελλήνων από τη χερσόνησο στη Βόρεια Αζοφική.
Η έξοδος πραγματοποιήθηκε υπό την καθοδήγηση του Μητροπολίτη Ιγνάτιου. Εκεί ίδρυσαν μια νέα πόλη, στην οποία έδωσαν το όνομα της Παναγίας. Έτσι “γεννήθηκε” η Μαριούπολη και προέκυψε ο όρος Έλληνες της Αζοφικής. Με τα αυτοκρατορικά διατάγματα του 1779 και του 1790, η περιφέρεια της Αζοφικής με πρωτεύουσα τη Μαριούπολη απέκτησε το καθεστώς της αυτόνομης διοικητικής περιοχής.
H πολιτιστική ανάπτυξη την περίοδο του Μεσοπολέμου Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, “η πολιτιστική ανάπτυξη των Ελλήνων της Μαριούπολης, όπως και της υπόλοιπης Σοβιετικής Ένωσης, ήταν από τις προτεραιότητες του νέου τότε συστήματος”, αναφέρει ο Βλάσης Αγτζίδης. Το 1928, μόνο στη Μαριούπολη λειτουργούσαν 39 πρωτοβάθμια ελληνικά σχολεία και 6 δευτεροβάθμια με 159 δασκάλους.
Το ίδιο έτος ιδρύθηκε στο πλαίσιο της Παιδαγωγικής Σχολής ελληνικό τμήμα που εκπαίδευε δασκάλους για την ελληνική μειονότητα. Το 1930, ο εκδοτικός οίκος Κολεχτιβιστής, με έδρα τη Μαριούπολη, ξεκίνησε τη δράση του. Εξέδιδε ελληνικά βιβλία, κυρίως λογοτεχνικά και σχολικά, και την ομώνυμη εφημερίδα στη δημοτική και τα Ρουμέικα, όπως ονομάζουν οι ντόπιοι τη μαριουπολίτικη διάλεκτο.
Στα τέλη του 1937, η πολιτιστική ανάπτυξη των Ελλήνων της Μαριούπολης ανακόπηκε βίαια από το σταλινικό καθεστώς. Οι Έλληνες στοχοποιήθηκαν όπως και αρκετές ακόμα μικρές μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού. Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν, τα ελληνικά κομματικά τυπογραφεία καταστράφηκαν και οι αυτόνομες σοβιετικές ελληνικές περιοχές καταργήθηκαν. Εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γκουλάγκ. Για χρόνια, πολλοί δεν δήλωναν την ελληνική τους καταγωγή εξαιτίας του φόβου που τους κληροδότησε η περίοδος του διώξεων του Στάλιν.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες της Κριμαίας, μαζί με τους Τάταρους, τους Βούλγαρους και τους Αρμένιους, εκτοπίστηκαν στην Κεντρική Ασία. Στα νεότερα χρόνια Ο ελληνισμός της Ουκρανίας και η Μαριούπολη ανέκαμψαν στα χρόνια της Περεστρόικα. Τον Ιανουάριο του 1989, ιδρύθηκε στη Μαριούπολη ο πρώτος Ελληνικός Σύλλογος, με αποστολή την αναγέννηση της τοπικής διαλέκτου. Από το 1992 μέχρι το 2000, μεταδιδόταν δύο φορές το μήνα η εκπομπή “Καλησπέρα” στον τοπικό δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό. Από το 1994 άρχισε να κυκλοφορεί η εφημερίδα “Χρόνος” από τον Ελληνικό Σύλλογο Μαριούπολης.
