«Σάρκα και οστά» παίρνει σταδιακά το όραμα του γνωστού επιχειρηματία και σημαντικής προσωπικότητας της Θεσσαλονίκης, του Σταύρου Ανδρεάδη, για ανάπλαση και αξιοποίση των ιστορικών κεραμείων Αλλατίνη στην περιοχή της Νέας Ελβετίας.
Στο σχέδιο ανάπλασης, το οποίο παρουσιάζει σήμερα Τετάρτη στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ο κ. Ανδρεάδης, ένα είναι το πιο εντυπωσιακό και ισχυρό «τοπόσημο»: ο.. ουρανοξύστης των 100 μέτρων, που περιλαμβάνεται στα σχέδια και αν υλοποιηθεί, θα αποτελεί τον πρώτο της Θεσσαλονίκης.
Είναι μεγάλη η συζήτηση που έχει ανοίξει στην πόλη για το κατά πόσο ο «πύργος» αυτός θα αλλάξει τη φυσιογνωμία της περιοχής και κυρίως τη φυσιογνωμία του ιστορικού βιομηχανικού ακινήτου των Κεραμείων Αλλατίνη.
Πάντως, το Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο για την περιοχή περιλαμβάνεται σε Προεδρικό Διάταγμα που δημοσιεύτηκε ήδη σε ΦΕΚ.
Στο ακίνητο των 81,2 στρεμμάτων, που ανήκει στην ΣΤΑΝΤΑ Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Ακινήτων, προβλέπεται να ανεγερθεί αυτός ο τεράστιος ουρανοξύστης, ωστόσο θα αποκατασταθούν και θα αξιοποιηθούν και τα διατηρητέα κτήρια (επτά στον αριθμό). Σύμφωνα με την Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων ένα από τα επτά διατηρητέα κτήρια θα εκχωρηθεί στον Δήμο Θεσσαλονίκης για πολιτιστικές εκδηλώσεις μητροπολιτικής κλίμακας, ενώ επίσης γίνεται μνεία σε λειτουργία Μουσείου (σ.σ. Κεραμοποιΐας).
Ο υπόλοιπος χώρος θα παραμείνει ως χώρος πρασίνου, ενώ προβλέπεται και η δημιουργία χώρων πάρκινγκ. Η επιτρεπόμενη δόμηση θα φτάσει στα 29.800 τ.μ.
Το ιστορικό
Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, η οικογένεια Αλλατίνι ίδρυσε το 1848, στην περιοχή της Μπότσαρη την Κεραμοποιεία Αλλατίνι. Τα προϊόντα της «Κεραμεία Αλλατίνι» είναι οξύμαχα πλακίδια και σωλήνες, διακοσμητικοί πλίνθοι και τέσσερις τύποι κεραμιδιών.
Ήδη από το 1836, η οικογένεια δραστηριοποιούνταν βιομηχανικά, με τους Μύλους Αλλατίνι (το παλιό συγκρότημα κτηρίων στην Γ. Παπανδρέου, πρώην Ανθέων, στα όρια του δήμου Θεσσαλονίκης με την Καλαμαριά).
Το 1935 το κεραμείο κάηκε και οι νέες εγκαταστάσεις δημιουργήθηκαν στην περιοχή της Νέας Ελβετίας, το 1939. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η τεράστια έκταση χρησιμοποιήθηκε ως χώρος στάθμευσης από τους Γερμανούς, παρόλο που το εργοστάσιο δεν είχε προλάβει να ξεκινήσει να λειτουργεί. Η λειτουργία του ξεκινάει μετά και τον Εμφύλιο. Λειτούργησε μέχρι και το 1997 οπότε και εγκαταλείφθηκε, καθώς η παραγωγή μεταφέρθηκε σε νέες εγκαταστάσεις στο Κιλκίς.
Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 2006, με επισημάνσεις να διατηρηθεί μία εκ των έξι βιομηχανικών μονάδων και να λειτουργήσει εκπαιδευτικά ως μουσείο του χώρου, αλλά και επτά κτήρια, επίσης διατηρητέα.