Ένας μικροβιακός τάπητας, μύδια και ένας θαλάσσιος χοίρος εντοπίστηκαν γύρω από μια διαρροή μεθανίου στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθος 2.836 μέτρων
Μια απρόσμενη ανακάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια αποστολής στην τάφρο Ατακάμα, έναν σχηματισμό σε βάθος 8.000 μέτρων που εκτείνεται κατά μήκος του Περού και της Χιλής.
Εδώ, οι επιστήμονες μιας ερευνητικής αποστολής με το σκάφος R/V Falkor (2) του Ινστιτούτου Ωκεανών Schmidt, βρήκαν τις βαθύτερες και βορειότερες ψυχρές διαρροές (cold seeps) της Χιλής σε βάθος 2.836 μέτρων.
Οι ψυχρές διαρροές (cold seeps) είναι περιοχές όπου υδρογονάνθρακες όπως το μεθάνιο, σχηματίζουν φυσαλίδες κατά μήκος του ωκεάνιου πυθμένα.
Γίνονται όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν όσο πιο βαθιά πηγαίνει κανείς, και ο εντοπισμός αυτών των διαρροών χρειάστηκε πάνω από 12 ώρες χρησιμοποιώντας δεδομένα χαρτογράφησης του θαλάσσιου πυθμένα.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για διαρροές μεθανίου, ένα φαινόμενο που είναι γνωστό ότι εμφανίζεται κατά μήκος ζωνών υποβύθισης, όπου δύο τεκτονικές πλάκες συγκρούονται σπρώχνοντας τη μία κάτω από την άλλη – όπως ακριβώς η ζώνη υποβύθισης Cascadia που διαρρέει αέριο με έναν πολύ περίεργο τρόπο.
Το μεθάνιο μπορεί να είναι μια σπουδαία πηγή για τα ζώα της βαθιάς θάλασσας, όπως τα μύδια, οι καλαμοκαραβίδες και τα σωληνοειδή σκουλήκια, καθώς τροφοδοτεί τα βακτήρια που αποτελούν μέρος της διατροφής τους.
«Οι μικροοργανισμοί που ζουν σε αυτές τις διαρροές έχουν καταπληκτικές στρατηγικές για την παραγωγή τροφής χωρίς το φως του ήλιου», δήλωσε η επικεφαλής της αποστολής δρ Lauren Seyler του Πανεπιστημίου Stockton του Νιου Τζέρσεϊ, σε δήλωση στο IFLScience.
«Εδώ στη Γη, η ζωή στο σκοτάδι είναι από μόνη της εξωγήινη και παρέχει κρίσιμες πληροφορίες για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι οργανισμοί επιβιώνουν κάτω από τις πιο ακραίες συνθήκες.
Ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς ξεκίνησε η ζωή στη Γη, και τα περιβάλλοντα που παρέχουν χημική ενέργεια για τη ζωή, όπως αυτό εδώ, μπορεί να προσφέρουν ενδείξεις για τη σπίθα που άναψε όλη τη βιοποικιλότητα στον όμορφο πλανήτη μας» πρόσθεσε.
Τα βακτήρια είναι ζωτικής σημασίας επειδή το φως του ήλιου δεν μπορεί να φτάσει σε τόσο μεγάλο βάθος, καθιστώντας αυτά τα πλάσματα με μεγάλο ενδιαφέρον για τους αστροβιολόγους που προσπαθούν να επεξεργαστούν πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η ζωή σε εξωγήινα περιβάλλοντα που δεν πληρούν τα καθιερωμένα μας κριτήρια για το τι χρειάζεται η ζωή για να ευδοκιμήσει.
«Η βάραθρος Ατακάμα είναι ένα γνωστό ανάλογο μοντέλο του Άρη εδώ στη Γη. Περιέχει πολύτιμες πληροφορίες για το πώς η ζωή, αν ποτέ εμφανιστεί στον Άρη, θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε ένα όλο και πιο ξηρό επίπεδο», δήλωσε ο Δρ Armando Azua-Bustos του Centro de Astrobiología (CAB, CSIC-INTA).
«Ελπίζουμε ότι οι πληροφορίες που συλλέξαμε από την τάφρο της Ατακάμα, με τη βοήθεια του Ινστιτούτου Ωκεανών Schmidt, θα μας βοηθήσουν στην αναζήτηση βιοσημαδιών σε περίπτωση που τελικά μελετήσουμε τους ωκεανούς του Εγκέλαδου και της Ευρώπης στον Κρόνο και τον Δία, υδάτινους κόσμους που ενδεχομένως να υποστηρίζουν ζωή» πρόσθεσε.
Κατά τη διάρκεια της αποστολής συλλέχθηκαν συνολικά 70 δείγματα, ορισμένα από τα οποία θεωρούνται νέα για την επιστήμη είδη.
Μπορεί να υπάρχουν ακόμη και κάποια ζωντανά απολιθώματα στο μείγμα με τη μορφή βραχιόποδων, λεπτόχιτων και κρινοειδών, τα οποία εικάζεται ότι είναι στενοί απόγονοι απολιθωμάτων που βρέθηκαν στην έρημο Ατακάμα.
Και ένα ταξίδι στο βυθό της θάλασσας δεν θα ήταν πλήρες χωρίς την εμφάνιση ενός θαλάσσιου γουρουνιού, ενός από τα πιο παράξενα αγγούρια βαθιάς θάλασσας του πλανήτη.
Τριγυρνούν κατά μήκος του βυθού, κοσκινίζοντας οργανικές μπουκιές για να τραφούν, και κυκλοφορούν σε όλα τα είδη χρωμάτων”.